Արևի շողը ընկավ հայելու վրա: Եվ այն այնպես փայլեց, որ աչքերը սկսում էին ցավալ: Հայելին հպարտացավ.
-Նայե՛ք, նայե՛ք ես կարծես արև եմ և գուցե նրանից ավելի պայծառ:
Եվ տնային կահույքներին դժվար էր այս թեմայով վիճել հայելու հետ: Բայց երբ արևը տեղաշարժվեց երկնքով հայելին կրկին խամրեց: Նրա մեջ կրկին արտացոլվեց պատից կախված մռայլ նկարները և հին բազմոցը:
-Իսկ ինչո՞ւ դու այլևս չես փայլում,- կահույքները հարցրեցին հայելուն:
Իսկ ի՞նչ կարող էր նա ասել: Նրան էլ արդեն պարզ դարձավ, որ ոչ թե նա էր փայլում, այլ նրա մեջ արտացոլված արևը:
Աղբյուրը՝ https://pritchi.ru/id_13544770
Թարգմանությունը՝ Անի Ղազարյանի
«Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրի Ավագ դպրոց 