Մի մարդ, ուներ երկու դույլ, նրանցից մեկն ուներ ճաք: Երկու տարի նա ջուր էր տանում տուն, բայց մի դույլը միշտ լիքն էր լինում ջրով, իսկ մյուսը՝ կիսով չափ դատարկ, քանի որ ջուրը արտահոսում էր ճանապարհին ճաքի պատճառով: Լիքը դույլը շատ էր հպարտանում իր ամբողջությամբ և մեծամտանում էր ճաքած դույլի առաջ: Իսկ ճաքած դույլն ամաչում էր, որ կարող էր միայն ջրի կեսը պահել ճանապարհն անցնելիս: Չկարողանալով զսպել ամոթը, դույլը խոսեց ջրկիրի.
-Ես անհաջողակ եմ: Ես անպիտան եմ, իմ գոյությունն անհեթեթ է և անիմաստ: Ճաքի պատճառով ես չեմ կարող պահել ջուրը…Ինչո՞ւ դու ինձ չես նետում:
Բայց մարդը ծակ դույլին պատասխանեց.
-Իսկ դու տեսե՞լ ես ճամփեզրի ծաղիկները, որտեղով ես ջուր եմ տանում: Դրանք աճում են միայն այն կողմից, որտեղից ջուր է հոսում: Բայց մյուս կողմում միայն փոշի է: Դու չգիտեիր այն մասին, որ ես միտումնավոր ծաղիկների սերմեր եմ ցանել ճանապարհին, իմանալով քո «թերության»՝ ճաքի մասին: Արդեն երկու տարի է ես զարդարում եմ այս ծաղիկներով իմ տունն ի ուրախություն իմ սիրելիի:
Թարգմանությունը՝ Տիգրան Աբրահամյանի
Աղբյուր՝ https://elims.org.ua/pritchi/pritcha-dva-vedra/
«Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրի Ավագ դպրոց 