Երիտասարդ կաղնին վրդովվեց.
-Այ քամի’, ինչո՞ւ ինձ հանգիստ չես թողնում: Մի գլուխ փչու՜մ ու փչու՜մ ես: Խոտին միայն շոյում ես, իսկ ինձնից տես՝ քանի ճյուղ ես կոտրել:
-Հիմա’ր, դա քո օգուտի համար է,-փնթփնթաց ծեր կաղնին:
-Իմ օգուտի՞,- զարմացավ երիտասարդ կաղնին, մտածելով, որ ծերունին խելքը թռցրել է:
Իսկ նա շատ հանգիստ բացատրեց.
-էհ, երիտասարդությու՜ն, երիտասարդությու՜ն: Քամին քեզ ճոճում է, և արմատներդ ավելի ամուր են խրվում հողի մեջ: Շուտով նա ինձ էլ կտապալի, որպեսզի քեզ ավելի շատ արև հասնի:
Եվ այդ ժամանակ երիտասարդ կաղնին շնորհակալություն հայտնեց: Եվ ափսոսեց, որ չի կարող մի կողմ քաշվել, որպեսզի այդ հին և իմաստուն ծառը չշրջվի:
Թարգմանությունը` Արեգ Նշանյան
«Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրի Ավագ դպրոց 