Մի բայ ուներ երեք դուստր և ոչ մի որդի։ Բայը տառապում էր ասելով․
—Դուստրը որդի չէ, այծամիսը միս չէ, էշը երթուղի չէ, թեյը ուտելիք չէ:
Դուստրերը մեծացան, ամուսնացան ու լքեցին հոր տունը: Բայն ու իր կինը մնացին միայնակ: Մի տարի սարսափելի աղետ եղավ, ու բոլոր անասունները չդիմանալով ձմռանը ստակեցին: Մնալով գոյատևման առանց որևէ միջոցի ու բայը որոշում է գնալ դուստրերի մոտ: Դուստրերը խորհրդակցելով որոշում են օգնել հորը՝ ով ինչով կարող է: Դուստրերից ում մոտ էլ գնաց, ամուսինների հետ միասին սկզբում կերակրում էին մսով, թեյ էին խմեցում հետո հարյուր անասուն տալիս, տասնյակ կով, ձի, ու հարգանքով ճանապարհում տուն:
Բայը տուն վերադառնալուց ասում է․
—Դուստրը նման է որդուն, եթե հորը չի մոռանում, այծի միսը համով է, եթե բավականին յուղոտ է, էշը լավ երթուղի է, եթե ճանապարհը ստացված է, թեյ հաճելի է ըմպել, եթե հոգին հանգիստ է:
Ու այդպես բայը շնորհակալություն հայտնեց Ամենակարողին, որ իրեն դուստրեր է ուղարկել:
Այղբյուրը՝ տես այստեղ
«Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրի Ավագ դպրոց 