Մի մարդ Աստծո հետ խոսում էր դրախտի և դժոխքի մասին, և Աստվածն ասաց այդ մարդուն․
—Արի, ես քեզ ցույց կտամ դժոխքը։
Նրանք մտան մի սենյակ, որտեղ մարդիկ նստած էին ապուրի կաթսայի շուրջը: Նրանք բոլորը քաղցած էին և շատ տանջված էին դրանից: Նրանցից յուրաքանչյուրն ուներ մի գդալ, որը կարելի էր գցել կաթսայի մեջ, բայց գդալները այնքան երկար էին, որ գդալը բերանին հասցնելու միջոց չկար: Այս մարդկանց տառապանքներն անչափելի էին:
—Արի, հիմա ես քեզ դրախտը ցույց կտամ, – ասաց Աստված որոշ ժամանակ անց:
Նրանք մտան մեկ այլ սենյակ, ճիշտ նույնը, ինչ առաջինը ՝ շոգեխաշած կաթսա, մարդիկ ՝ շուրջը ՝ երկար գդալներով: Բայց բոլորը երջանիկ էին և լի էին:
—Ես չեմ հասկանում, – ասաց տղամարդը: – Ինչո՞ւ են այս մարդիկ երջանիկ, իսկ նրանք դժբախտ, բայց չէ՞ որ ամեն ինչ նույնն է:
Աստված ժպտաց․
—Այս ամենը շատ պարզ է, – պատասխանեց նա: – Այստեղ նրանք սովորել են միմյանց կերակրել։
Թարգմանությունը՝ Լիլի Ավագյանի
«Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրի Ավագ դպրոց 