Մի օր Հանգիստների տոհմից մի երիտասարդ գնում է ճգնավորի մոտ, որ խորհուրդ հարցնի վեհ դառնալու համար․
—Ես փորձում եմ ազատվել իմ բոլոր թերություններից և օրեց օր ավելացնում եմ իմաստասիրությունս ,— պատմում էր պատանին։
—Ես փորձում եմ ավելի շատ բարի գործեր կատարել և թշվառներին օգնել,— նա շարունակում է իր խոսքը։ —Ինչպես Հարգանքի Արժանացած, ասա ինձ, ամեն ինչ ճի՞շտ եմ անում։
—Քո ճանապարհը ,— պատասխանեց ճգնավորը ,— քեզ տանում է դեպի երջանկույթյուն և Իրականության ճանաչմանը, բայց այդ ճանապարհով գնալով, դու չես հասնի նպատակիդ։ Որպեսզի հասնես քո նպատակին, պետք է այնպիսի թերություններով օժտված լիես, որոնցով օժտված չլինեն հասարակ մահկանացուները։ Բայց ամենագլխավոր թերությունն ունես՝ դա վեհության տենչն է, որի շնորհիվ կկարողանաս հասնել նպատակիդ։
Այս բառերը լսելուց հետո երիտասարդը ամեն ինչ տեղը բերեց։ Նա հասկացավ, որ ավելի լավ է լինել ուղղակի հանգիստ ու երջանիկ, քան հայտնի, և խնդրեց ճգնավորին դառնալ իր Ուսուցիչը։
Թարգմանությունը՝ Նազենի Սանոյանի
«Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրի Ավագ դպրոց 