Կուպեներից մեկում Ռուսաստանից երեք կին էին գնում և մեկ թուրք կին: Պատուհանից այն կողմ ինչքան հնարավոր էր տեսնել երևում էին միայն ավազոտ բլուրները: Զարմացած այդ տարածքի անապատային և վայրիությամբ կանայք հետզ հետե բացականչում էին.
-Ի՞նչ սարսափելի վայր է,ի՞նչպես մարդիկ կարող են ապրել, մի՞ թո նրանց այստեղ դուր է գալիս:
Եվ ահա գնացքը մոտեցավ կայարանին, որի ետևում մի քանի չորացած ծառեր էին երևում, ուխտ, իսկ հեռվում վագոններ: Թուրքը սկսեց իրա իրերը դասավորել:
-Դուք այստե՞ղ եք իջնում,- զարմացած հարցրեցին կանայք:
-Այո,- ասաց նա և հուզմունքով ավելացրեց,- սա իմ հայրենիքն է:
Աղբյուրը՝ https://pritchi.ru/id_4361
Թարգմանությունը՝ Անի Ղազարյանի
«Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրի Ավագ դպրոց 