Մի հարուստ գյուղացի, մի ծառա ուներ՝ գեղեցիկ, ուրախ երիտասարդ։ Տերն ուներ չորս որդիներ, և նրանցից ոչ մեկ երեխա չուներ։
Ինչ լինում էր այդ տանը, ամեն ինչի մեջ մեղադրում էին ծառային։ Կարասից պանիր էր կորում, ասում էին․ «Ծառան է տարել»։ Ոչխարները սատկում էին, ասում էին․ «Ծառայի ձեռքի գործն է»։
Մի անգամ կաթնատու կովը սատկել էր, և տիրոջ հարսը մեղադրում էր ծառային։ Բոլոր խնդիրներին ծառան լուռ դիմանում էր։
Եվ ահա, մի անգամ, մեծ հարսը մի գեղեցիկ որդի է ունենում , նույնքան գեղեցիկ, ինչպիսին ծառան է։ Այդ առիթով տերը լավագույն տոնն է կազմակերպում։ Ուտում, խմում, ուրախանում էին, որ տանը վերջապես ծնվեց որդի՝ տոհմը շարունակող:
Ծառան մասնակցում էր տոնախմբությանը հյուրերի հետ։ Նա մռայլ ու տխուր էր։ Միջնեկ եղբայրը նկատելով, որ ծառան տխուր է, հարցրեց․
-Լսիր, ինչո՞ւ ես այդպես մռայլ, ինչո՞ւ ես տխուր։ Կեր, խմիր, տոնիր, քո տերը որդի է ունեցել։
Ծառան պատասխանեց․
-Ինչպե՞ս չտխրեմ, ամեն ինչ, ինչ կատարվում է ձեր տանը, ինձ եք մեղադրում։ Իսկ հիմա կասեք, որ երեխայի ծննդյան մեջ կրկին ես եմ մեղավոր։
Աղբյուր՝ https://pritchi.ru/id_2669
Թարգմանությունը՝ Միքայել Առաքելյանի
«Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրի Ավագ դպրոց 