Չորս մոմերը

Չորս մոմերը հանգիստ վառվում էին և կամաց-կամաց հանգչում: Այնպիսի լռություն էր, որ լսվում էր, թե ինչպես են նրանք խոսում:

Առաջինն ասաց. 

-Ես հանգստությունն եմ: Ցավոք, մարդիկ չեն կարողանում ինձ պահպանել: Կարծում եմ` ինձ այլ բան չի մնում, բացի հանգչելուց:

Եվ մոմը հանգավ:

Երկրորդը թույլ լսելի ասաց.

-Ես հավատքն եմ: Ցավոք, ես ոչ մեկին պետք չեմ: Մարդիկ իմ մասին ոչ մի բան չեն ցանկանում լսել, դրա համար իմաստ չունի, որ վառվեմ:

Երբ նա վերջացրեց, թեթև քամին փչեց և հանգցրեց այս մոմը ևս:

Երրորդ մոմը տխրեց.

-Ես սերն եմ: Իմ մոտ այլևս ուժ չկա պահպանել իմ կրակը: Մարդիկ չեն գնահատում և չեն հասկանում ինձ: Նրանք ատում են նույնիսկ նրանց, ովքեր իրենց ու իրենց հարազատներին ամենաշատն են սիրում,- ասաց նա և հանգավ:

Հանգարծ սենյակ մտավ երեխան և տեսնելով երեք հանգած մոմեր` վախեցած ասաց.

-Ի՞նչ եք անում: Դուք պետք է վառվեք, ես վախենում եմ մթությունից,- լաց եղավ նա:

Չորրորդ մոմը ասաց.

-Մի վախեցիր և լաց մի լինիր: Քանի դեռ ես վառվում եմ, միշտ կարելի է վառել մյուս երեք մոմերին: Չէ՞ որ ես հույսն եմ:

Թարգմանությունը՝ Գեորգի Թևոսյանի

Աղբյուր՝ http://pritchi.ru/id_4322

Նկարի աղբյուր՝ fb.ru