Հավատավոր մարդն իր շրջապատում տեսնում էր անհավատ մարդկանց և տառապում էր, որ նրանք իրենց հոգիները կործանում էին: Չկարողանալով տանել այդ ամենը՝ նա դարձավ ճգնակյաց: Տեղավորվեց քարայրում և սկսեց պաղատել Աստծոն.
-Տե՛ր, այնպես արա, որ ամեն մի մարդ իր Սրտում տեսնի Քեզ՝ Աստծոն:
Անցնում էին տարիներ, բայց նա Աստծոն իր աղոթքն էր ուղղում անհոգնել:
Հասավ աշխարհից հեռանալու ժամանակը:
Հավաքելով իր վերջին ուժերը՝ նա աղոթեց.
— Տե՛ր, այնպես արա, որ ամեն մի մարդ իր Սրտում տեսնի Քեզ՝ Աստծոն:
Եվ իր ներսից լսեց ձայն.
-Եթե դու Ինձ օգնեիր, որ գոնե մի մարդ իր Սրտում տեսներ Ինձ…
Ասել է թե՝ «Հավատքն առանց գործերի մեռած է»:
Աղբյուրը՝ Амонашвили Ш.А. Вера и любовь. М., 2009.
Թարգմանությունը՝ Նունե Մովսիսյանի
Լուսանկարը՝ mskh-ից
«Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրի Ավագ դպրոց 